کتاب سوزی اعراب در ایران
بی
شک، از آسیب های معنوی حمله اعراب هرچه نوشته و گفته شود کم است. پیرامون
کشتار و چپاول ایرانیان در زمان حمله اعراب تاریخ نگاران معروف اعراب و
ایرانی مانند: ابن خلدون، البلاذری، مسعودی، ابن هشام، ابن حزم، بلعمی،
ثعالبی، شویس عدوی و… در کتاب های تاریخ نگاشته اند. یکی از اثر گذارترین
این آسیب ها به زبان و فرهنگ ایران بود.
ایرانیان
به سبب عظمت کشورشان کوله بار چندین قرن تسلط بر جهان را در برداشتند و
تمدنی کهن را در خود جای داده بودند و بدین سبب علوم عقلی نزدشان بسیار
بزرگ و دامنه اش گسترده بود.
ابن خلدون که دقیق ترین و بزرگ ترین جامعه شناس و مورخ عرب است درباره کتاب سوزی به دست اعراب چنین می گوید:
«
وقتی سعد ابن ابی وقاص به مداین دست یافت در آنجا کتاب های بسیار دید.
نامه به عمر ابن خطاب نوشت و در باب این کتاب ها خواست. عمر در پاسخ نوشت
که آن همه را به آب افکن که اگر آنچه در این کتاب هاست سبب راهنمایی است
خدا برای ما راهنمایی فرستاده است و اگر در آن کتاب ها جر مایه گمراهی نیست
خداوند ما را از شر آن ها در امان داشته است. از این سبب آن همه کتاب ها
را در آب یا در اتش افکندند.(دو قرن سکوت ص ۹۸)
